Jadwiga Titz-Kosko (1902 -09.02.1989), wybitna lekarka, patriotka, działaczka społeczna. Pochodziła z warszawskiej rodziny ewangelickiej. Urodziła się w Mandżurii, gdzie ojciec jej, znany inżynier, pracował przy budowie kolei transsyberyjskiej. Studia medyczne rozpoczęła w Kijowie, a ukończyła w Warszawie. Tam rozpoczęła pracę zawodową m.in. w Szpitalu Ewangelickim. W latach 1935–1939 mieszkała w Gdyni. Lata wojny spędziła w Warszawie, ale już w 1945 r. zamieszkała w Sopocie. Zorganizowała pierwszy po wojnie Ośrodek Zdrowia w Gdańsku-Wrzeszczu, następnie Sanatorium Rehabilitacyjne dla Dzieci po chorobie reumatycznej w Cetniewie, Szpital Reumatologiczny w Sopocie i sieć poradni, a także Spółdzielnię Mieszkaniową dla osób starszych i przewlekle chorych „Za Falochronem” w Gdyni oraz Spółdzielnię Pracy Inwalidów „Bałtyk”. Jako ordynator Oddziału Reumatologicznego w II Klinice Chorób Wewnętrznych w Gdańsku do programu nauczania włączyła chorobę reumatyczną. Napisała pierwszy w powojennej Polsce podręcznik akademicki Podstawy reumatologii. W 1966 r. została wybrana „Gdańszczaninem roku”.

Książka Ewy Ostrowskiej Dama polskiej medycyny (2002) to opowieść biograficzna o dr J. Titz-Kosko.