Hugo Werminghoff (1860-1944) – najsłynniejszy przedwojenny hotelarz w Sopocie. Pochodził z Herne w Nadrenii. Od 1881 roku właściciel Hotelu Plażowego (Strandhotel), mieszczącego się przy skrzyżowaniu obecnych ulic Bohaterów Monte Cassino i Królowej Jadwigi. W latach 1885-1887 nabył ciąg parcel na rogu obecnych ul. Grunwaldzkiej i Bohaterów Monte Cassino, na których postawił luksusowy Hotel Werminghoff z restauracją i kawiarnią, ukończony w 1897 roku według projektu Wilhelma Lippkego. Prowadził również dwa obiekty po przeciwnej stronie ulicy, u wylotu obecnej ul. Powstańców Warszawy – hotel w willi Hortensja i winiarnię Złoto Renu (Rheingold) w willi Sophia.

W 1904 roku Werminghoff nabył neorenesansową willę Stolzenfels, którą przeznaczył na pensjonat z kawiarnią i restauracją. Obok planował też budowę obszernego hotelu według projektu swojego bratanka, Adolfa Bielefeldta. W roku 1911 sprzedał wille Hortensję i Sophię, by móc nabyć luksusowy hotel Metropol z 75 pokojami i winiarnią, położony w centrum Sopotu. Równocześnie zbudował też willę Seehaus (według projektu A. Bielefeldta), która w 1913 roku została odkupiona przez władze miasta na potrzeby rezydencji następcy tronu Fryderyka Wilhelma.

H. Werminghoff, podobnie jak jego szwagier Hans Bielefeldt, pełnił funkcję radnego gminy Sopot, a od 1902 roku był członkiem władz miejskich. Ponadto, w 1890 roku obaj panowie wstąpili do loży Pod Czerwonym Krzyżem we Wrzeszczu, a przed 1914 rokiem do loży św. Andrzeja Fides. Kilka miesięcy po śmierci szwagra, H. Werminghoff został współzałożycielem sopockiej loży Pod Słońcem Pokoju, w której działał aż do lat trzydziestych.