Antoni Minikowski (13.08.1887 Sopot – 04.1940 Charków) – przyszedł na świat w Sopocie jako syn Franciszka Minikowskiego i Michaliny Wyrwickiej (ur. 26.10.1859 r. w Jagodowie gm. Osielsko). Ojciec Antoniego urodził się 14.05.1855 r. w Twarożnicy w powiecie chojnickim, gmina Czersk. W momencie narodzin syna Franciszek Minikowski pracował jako robotnik, najprawdopodobniej w ogrodnictwie. Niestety nie wiemy, gdzie na terenie Sopotu zamieszkiwał Franciszek ze swoją rodziną. W Sopocie na świat przyszedł także brat Antoniego ur. 03.08.1890 r. Wymieniony podczas I wojny światowej walczył w szeregach armii cesarskich Niemiec, następnie zaś dostał się do niewoli brytyjskiej w której zmarł w 1916 r. Na terenie Sopotu Franciszek Minikowski wraz ze swoją rodziną przebywał najpewniej do stycznia 1898 r., choć wedle ksiąg adresowych bydgoskich wynika, że w Szwederowie rodzina Franciszka zamieszkiwała już w latach 1895-1899.
Szwederowo (od 1920 r. dzielnica Bydgoszczy), w latach 90-tych XIX w., cieszyło się popularnością jako miejsce osiedlenia polskich robotników. Minikowscy zamieszkali tam przy ul. Toruńskiej 6. Od 1897 r. Szwederowo przyłączone było m.in. do sieci gazowej. Szwederowo i pobliska Bydgoszcz nie były dla rodziny Minikowskich miejscem nieznanym. To właśnie w Bydgoszczy urodziło się kilkoro z jedenaściorga dzieci Franciszka i Michaliny.
Antoni Minikowski w lutym 1907 r. wyprowadził się do Gniezna. 23 września 1910 r. powołano go służby wojskowej w armii niemieckiej (181 Pułk Piechoty w Chemnitz). Podczas I wojny światowej walczył na froncie wschodnim. W 1918 r. był członkiem Straży Ludowej w Poznaniu (okres od 27.12.1918 do 01.02.1919) w okresie Powstania Wielkopolskiego, a następnie uczestnikiem walk z Ukraińcami o Przemyśl i Lwów oraz wojny polsko-bolszewickiej w szeregach 1. Pułku Strzelców Wielkopolskich (później przemianowanego na 55 Poznański Pułk Piechoty). W wojnie polsko-bolszewickiej poległ w dniu 9 maja 1920 r. brat Antoniego, kapral Leon Minikowski (ur. 28.01.1898 r. w Szwederowie k. Bydgoszczy).
W 1920 r. Antoni mianowany został podporucznikiem. Po wojnie służył w 55. Poznańskim Pułku Piechoty jako dowódca batalionu i kompanii (służba do 28 stycznia 1925 r.), a następnie przydzielony został do Komendy Obozu Ćwiczebnego Biedrusko. Od 15.06.1924 r. był członkiem Towarzystwa Powstańców i Wojaków, a następnie Związku Powstańców Wielkopolskich wchodzących od 1928 r. w skład Związku Weteranów Powstań Narodowych RP z siedzibą w Poznaniu. W 1933 r. przeniesiony w stan spoczynku (w stopniu kapitana). Od 21 września 1937 r. A. Minikowski piastował w nim funkcje zastępcy sekretarza generalnego Związku, a także krótko skarbnika. Poza tym wchodził w skład komisji weryfikacyjnej Związku zajmującej się potwierdzaniem powstańczej działalności swoich członków. Po przejściu na wojskową emeryturę pracował także jako księgowy w poznańskiej księgarni wysyłkowej Józefa Liczbińskiego. Podczas wojny obronnej w 1939 r. powołany na Komendanta Placu w Śremie. We wrześniu 1939 r. dostał się do sowieckiej niewoli. Od 15 listopada 1939 r. był jeńcem obozu NKWD w Starobielsku. Zamordowany w siedzibie charkowskiego Zarządu NKWD i pochowany w Piatichatkach pod Charkowem na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu.
Miał żonę Helenę z domu Cyprycka (związek małżeński zawarli 07.07.1919 r.). Ze związku tego urodzili się synowie: Mieczysław i Roman oraz córka Barbara. Postanowieniem Prezydenta RP L. Kaczyńskiego z dnia 5 października 2007 r. awansowany pośmiertnie na stopień majora.
Dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych, a także Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 i Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości.
Za pomoc w stworzeniu profilu Antoniego Minikowskiego dziękujemy jego wnukowi Panu Włodzimierzowi Minikowskiemu.